Moja prawdziwa historia.

Historia prawdziwa.

Mam Wam do opowiedzenia prawdziwą historię z mojego życia.
Moja dziś 15-letnia córka urodziła się z rozszczepem wargi i obu podniebień . Po zabiegach zeszycia wargi i podniebień, oraz rehabilitacji neurologopedycznej skupiliśmy się na Jej uszach. W związku z wadą urodzeniową  miała Ona mały niedosłuch. Niektóre dźwięki słyszała ciszej.  Nie przeszkadzało Jej to w normalnym funkcjonowaniu. W szkole siedziała w pierwszej ławce, zawsze stała gdzieś bliżej, żeby wszystko dobrze słyszeć.  W wieku 8 lat trafiliśmy do wtedy Międzynarodowego Centrum Zaburzeń Słuchu i Mowy w Kajetanach. (Dziś jest to Światowe Centrum ). Tam po konsultacji medycznej została zakwalifikowana do zabiegu drenażu uszu.  Wyjaśniono  nam, że zbiera się Jej w uszach płyn i tam zalega i to powoduje  ten niedosłuch.
Był kwiecień 2010 r-drenaż  udrożnił uszy i zaczęła słyszeć bardzo dobrze. Powiedziano nam jednak, że dreny „ lubią wypadać”.  No i wypadły, najpierw po około roku jeden a drugi to już nie wiadomo kiedy. Znowu zaczął się niedosłuch.  Znowu wyjazd prawie 400 km na krótką wizytę i znowu bolesna dla nas diagnoza – kwalifikacja do drenażu. Jednak już przed zabiegiem szukałam pomocy alternatywnej. Trafiłam do Pani Ani Mikulskiej . Był maj 2016. Zrobiła Wiktorii zabieg fantomowy a Aron rozświetlił Jej poprzednie wcielenia i tak : miała roztrzaskaną czaszkę – więc nic dziwnego, że urodziła się teraz z wadami i także utonęła , więc  płyn „został . Pani Ania w międzyczasie prosiła, żeby pisać do Instytutu, żeby powiedzieli jaki jest mechanizm dostawania się płynu do uszu, skąd on się tam bierze itd. Napisałam z zapytaniem, czy istnieją inne metody leczenia tego schorzenia u mojego dziecka, bo skoro te dreny są na przysłowiowe 5 minut, to będziemy się tak co chwilę spotykać.  Dostałam odpowiedź od zastępcy dyrektora, który zarzucił mi, że podważam kompetencje, że nie mają  oni odpowiednich kwalifikacji medycznych  i że może  podać mnie za to do sądu. Nie mówiąc o tym, że wysłał mi spis tony  literatury medycznej  – większość w języku angielskim. Nie dostałam  zatem odpowiedzi  czy to jest jedyna metoda leczenia  tylko gburowaty  list „wykształconego” aroganta. Odpisałam oczywiście z pełną kulturą , że w takiej atmosferze korespondować z nim nie zamierzam. 
Wtedy w mojej pracy nad sobą nastąpił przełom . Oddałam całą tą sprawę Bogu. Poprosiłam Go, żeby zajął się córką i żeby wszystko było najlepiej jak jest to możliwe.  Oczywiście pojechaliśmy jeszcze bliżej, bo do Poznania i tam Pan doktor stwierdził, że drenaż jest jak najbardziej wskazany. Zrobiliśmy badanie słuchu w maju 2017 . W Poznaniu  okazało się, że trzeba czekać rok  na zabieg. Mieliśmy wstępny termin ustalony w Kajetanach na sierpień 2017. Mówię Ok., trzymam się tego terminu. Oddałam wszystko w ręce Boga i puściłam to. Czas mijał, mieliśmy już dokładny termin zabiegu. Jeszcze mówię jak to genialnie się ułożyło w lipcu obóz harcerski, w sierpniu też i zaraz po obozie krótki odpoczynek i wyjazd do Kajetan.  W międzyczasie w naszym domu „przybywało „ kotków. Mieliśmy już Maję i adoptowaną Olę, wprowadził się Gucio i Zuzia codziennie przychodzi się najeść. Prowadzimy dom tymczasowy dla maluchów, udało się wyadoptować już ponad 10 kotków do dobrych domków. No i jadąc 29 lipca po kwiaty na mój „ balkonik „ za oknem, wróciłam z kwiatkami i z Piorunem  . Piorun to kotek wyjątkowy w swojej wyjątkowości jeśli tak mogę to ująć.

Cieszyłam się, że córcia mogła pojechać i nad morze i nad jezioro i jeszcze w wakacje będzie miała zabieg, żeby szkoły nie zawalać . Nie wiedziałam wtedy, że Geniusz i Miłość Tatusia w Niebie przerośnie moje i w ogóle nasze najszczersze marzenia. Mieliśmy już wszystkie badania potrzebne do operacji, nadszedł dzień wyjazdu 24.08.2017. Wszystko uszykowane, nawet nieoczekiwanie lepsze auto się znalazło na wyjazd ( nasze oba nie nadawały się na taką długą podróż- chrzestny Wiki pożyczył nam swoje audi ). Najważniejszy był bezpieczny dojazd i żeby zabieg był udany.
 Na dzień przed zabiegiem  trzeba przyjechać na konsultacje przedoperacyjne z anestezjologiem i takie tam normalne procedury w szpitalu- przygotowanie do zabiegu. No więc stawiliśmy się dzień wcześniej. Doktor zaprosił nas do gabinetu. Posadził Córkę na tym samym fotelu co dokładnie rok wcześniej na dokładnie to samo badanie.  Włożył  kamerkę  do jednego ucha i na monitorze pokazuje nam – nie ma w tym uchu płynu, wsadził  kamerkę  do drugiego i mówi- w tym też nie ma płynu. ! Mało tego - wszystko się pięknie zagoiło. Odjęło nam mowę… Takich oszołomionych wysłał nas jeszcze na badanie słuchu  do kabiny dźwiękoszczelnej  i na  tympanometrię oraz audiometrię tonalną  .
 Po powrocie z wynikami doktor potwierdził, to co powiedział wcześniej, że uszy Wiktorii są całkowicie zdrowe!  Może się kąpać w jeziorze, w morzu ( wcześniej było to możliwe jedynie w czepku i to jeszcze z zachowaniem wszelkiej ostrożności , żeby nie zachlapać uszu, dodatkowo przy każdym myciu głowy córka musiała robić sobie kuleczki z waty nasączone parafiną ciekłą i wkładać do uszu, żeby izolować wodę ).
Doktor powiedział jedziecie Państwo do domu - zabieg nie jest potrzebny.  Staliśmy jak wryci , mąż miał całe szklane oczy a ja wtedy doznałam niesamowitego uczucia wdzięczności, wielkiego spokoju, błogości, pewności, że Bóg w swojej doskonałości  ma zawsze Asa w rękawie.

Pozwoliłam Mu działać, przestałam się wtrącać, zawierzyłam, zaufałam, wiedziałam, że zrobi wszystko jak najlepiej jak będzie to możliwe. 
Oczywiście jadąc do Kajetan nie spodziewałam się takiego obrotu sprawy. Miałam ufność, że skoro do tego wyjazdu dochodzi to i że zabieg przebiegnie pomyślnie i wróci córka z pełnym słuchem. Dopiero na miejscu zrozumiałam jak wielki CUD przygotował dla nas Bóg. Jak pięknie ułożył to, że ten wyjazd miał być na sam koniec wakacji, tak, żeby córka mogła spędzić czas w obozach harcerskich

w lesie nad morzem i nad jeziorem.  Między obozami przysłał nam jeszcze Pioruna, który leżał Wiktorii na głowie, mruczał jak traktor - wyciągał wszystko co jeszcze miało być uzdrowione.
I na uwieńczenie wakacji  taka niespodzianka :)

Wiele znaków otrzymałam wcześniej-  piękny motyl, który wleciał sobie do pokoju, polatał i odleciał. Budziłam się w  nocy bez powodu o 3 : 33 , 4: 44, 5 :55.
Widziałam cyfry typu 11:11, czy 77, 88 ,55 dosłownie wszędzie –na tablicach rejestracyjnych, księgując dokumenty, na zegarkach oraz chmury w kształcie piór, tekst piosenki typu - nie lękaj się, to tylko złudzenie, masz w sobie moc, możesz wszystko itd.....Wszystko to jest kochani nie do opowiedzenia. To trzeba przeżyć. A  przeżyć miałam bardzo dużo, wiele wstrząsów także.
Dziękuję Eli Krzyżaniak -Smolińskiej za rozmowę w samą Wielkanoc 2017 . Bóg tak to zorganizował, że nie musiałam czekać w kolejkach do Eli, tylko raz , dwa w Dzień Zmartwychwstania "wykombinował" sobie - masz -Zwyciężaj, powstań z kolan, idź, ja Cię prowadzę :). Za Jej  przypomnienie- „ukochaj siebie”, za Jej książkę "W Cudzych Butach ", oraz za wszystkie audycje i medytacje, których mogłam wysłuchać, Dziękuję Elu za Twoją Miłość.
Dziękuję Pani  Ani Mikulskiej za  rozmowy, za nasze operacje fantomowe, za Miłość i Światło  i za niezwykłą charyzmę oraz za pomoc :).
Tutaj Bóg też przesunął czas - operacja fantomowa miała się odbyć jesienią 2016, a odbyła się tydzień po umówieniu - w maju 2016, bo zasugerowałam Pani Ani, że jakby ktoś się "wykruszył" w międzyczasie to chętnie wskoczymy na to miejsce. No i Pani Ania natychmiast sobie przypomniała, że właśnie dzwonił ktoś i odwołał za tydzień zabieg ! Przypadek ? Nie mówiąc już , że dodzwonić się do Pan i Ani graniczy z CUDEM. Jednak te Cuda już się zadziewały i dodzwoniłam się od ręki - to znaczy zadzwoniłam, Pani Ania nie mogła rozmawiać ale oddzwoniła do mnie :). Co to znaczy - kto ma trafić do danej osoby, trafi. Dziękuję Aronowi za rozświetlenie i wszystko co dobrego wyniosłam z Jego audycji - w szczególności to, że nie wiara jest mi potrzebna, już nie wiara, ale PEWNOŚĆ. Tą pewność już mam. Dziękuję Ci :)
Dziękuję mojej  mamie za Jej dar  widzenia przepięknych  jasnych kolorów - najczęściej fioletu i zieleni oraz bieli. Które tylko mnie utwierdzały, że cały czas następuje oczyszczanie  i uzdrawianie.
Po powrocie z Kajetan mama powiedziała, że zobaczyła piękny kolor zielony a w jego środku cudne czerwone róże . Dziękuję Wiktorii za Jej  bezinteresowną  miłość   i naukę tej miłości. Mojej drugiej córce za bardzo trudne doświadczenia, które wciąż jeszcze trwają…. Wiem, że i tym razem Bóg ułoży wszystko jak najlepiej to jest możliwe. Kocham Cię córcia. Dziękuję  Mariuszowi, że nie odszedł i nie oszalał kiedy tylko leżałam i kiedy chodziłam po ścianach. Kiedyś płakałam i krzyczałam do Boga, czemuś mi to uczynił, czemuś mnie opuścił. Dziś Mu dziękuję za te wszystkie doświadczenia dzięki nim jestem teraz takim człowiekiem jakim jestem. Dziękuję każdej osobie, która pojawiła się na mojej drodze, od której mogłam się czegoś nauczyć . Dziękuję moim pieskom i kotkom za wszystko co najlepsze od Was mam, za Waszą miłość, obecność i radość.
Dziękuję sobie, że się nie poddałam i że walczę o siebie. Moją wdzięczność kieruję do każdego człowieka, każdego drzewa, każdego zwierzątka, każdej rośliny , każdej Boskiej Istoty dziękując Wam za współistnienie .  Dziękuję Ci Boże za dar życia.
Pojawiło się w moim życiu tyle cudownych zbiegów okoliczności, tyle  pomocy, że chętnie Wam opowiem, gdyby ktoś chciał .
Kochani, to nie jest pierwszy CUD, którego doświadczam. Jednak CUD najbardziej spektakularny :)

Pozdrawiam Was, moich Kochanych Czytelników mojego bloga i zapraszam do dzielenia się swoimi historiami . Miło mi będzie, gdy zechcecie  współtworzyć tego bloga.
W Świetle i Miłości.
Agnieszka

https://www.youtube.com/watch?v=DRn3KziCwk0&feature=youtu.be&fbclid=IwAR05N0mmCTajqLdLSW05-49c81L9iMdSnoWi-x_JPPwcHxZZk_2RRk7ZQRg

6 podstawowych zasad.

1. ZASADA LUSTRA.
Otaczający mnie ludzie – to moje odbicie. Odzwierciedlają wszystkie aspekty mojej osobowości, których sobie często nie uświadamiam. Jeśli ktoś jest dla mnie niemiły, to znaczy, że ja sam wewnętrznie jestem zdolny do bycia niemiłym. Zatem – nie ma na kogo się obrażać.
2. ZASADA WYBORU.
Wiem i rozumiem, że wszystko, co dzieje się w moim życiu jest konsekwencją moich własnych wyborów i decyzji, poczynając od moich myśli i emocji. Nie mam zatem do kogo mieć pretensji. Jestem autorem swojego losu.
3. ZASADA ODPOWIEDZIALNOŚCI.
Jestem gotów przyjąć odpowiedzialność za swoje decyzje i zrezygnować z wymówek, które są całkowicie zbędne.
4. ZASADA OMYLNOŚCI.
Mam świadomość omylności moich sądów i opinii. Przywiązanie do poczucia własnej jedynie słusznej – prędzej czy później prowadzi do osobistej katastrofy. Każdy, kto święcie wierzy w swój obraz świata, nie dostrzega świata rzeczywistego.
5. ZASADA ZGODNOŚCI.
Otrzymuję dokładnie tyle, ile potrafię sobie wyobrazić, ani mniej, ani więcej i dotyczy to zarówno moich związków i relacji, jak też dóbr materialnych. Zatem wszelkie pretensje są bezpodstawne. Jeśli jednak zmieniam swój stosunek do okoliczności – zmieniają się okoliczności.
6. ZASADA OBECNOŚCI.
„Tu i Teraz”. Przeszłość nie istnieje, ponieważ JUŻ jej nie ma. Przyszłość nie istnieje, ponieważ JESZCZE jej nie ma. Przywiązanie do przeszłości prowadzi do depresji, troska o przyszłość wywołuje rodzi obawy. Dopóki żyję w Teraźniejszości – jestem nieśmiertelny.

Pieniądze a matczyna rana.

Dla wielu z nas, kobiet- niezwykle trudne zdaje się otwarcie na przyjmowanie. Potrafimy dawać, często dajemy gdy same nie mamy…robimy to, by nasycić się poczuciem użyteczności, wartości, by być kochaną, by wpłynąć na lepsze samopoczucie innych. To bardzo zaszczytne, zwłaszcza gdy szczerze płynie z serca i nie ma w tym akcie oczekiwań.
Jak to jest, że z taką lekkością potrafimy dawać- podczas, gdy coś się w nas kurczy i zamyka na odgłos nawet najdrobniejszego, płynącego w naszym kierunku komplementu…?
Masz piękną sukienkę!- padają słowa znajomego
Ahhh….ta….? No coś Ty…kupiłam ją za grosze, dawno temu…- bronimy się przed  przyjęciem ciepłego słowa, wsparcia czy pomocy…robisz to, bo coś w Tobie głęboko wierzy, że nie zasługujesz, nie wypada…pojawia się wstyd…
Dzień za dniem- nieświadomie umniejszając swoją wartość…a potem…- dziwimy się, narzekamy, że nasze portfele nie są bardziej zasobne, że nie osiągamy sukcesu lub też- jeśli to robimy- to kosztuje nas to wiele poświęceń i wysiłku i często go sabotujemy.
Pieniądz i nasza relacja z nim jest ściśle powiązana z relacją z naszą matką, a więc i z omawianą po krótce we wczorajszym wpisie- Matczyną Raną.
Jeśli nie doświadczasz obfitości finansowej- możesz być pewna, że w jakiś sposób blokujesz naturalny jej przypływ, nie dopuszczasz do siebie sukcesu. Dlaczego to robisz?
Ponieważ na głębszych pokładach swojej egzystencji jest w Tobie sprzeczność w nawiązaniu do pieniądza i finansowego sukcesu. Sprzeczność ta, z kolei- wynika z zakorzenianych w dzieciństwie schematów dotyczących bezpieczeństwa emocjonalnego, przetrwania, poczucia własnej wartości i umiejętności otrzymywania. Schematy te mają swoje źródło w relacji z naszą matką.
W okresie patriarchatu nasze matki reprezentowały obraz zarówno najsilniejszej jak i najsłabszej osoby w naszym życiu.
Najsilniejszej- gdyż potrzebowaliśmy jej do własnego przetrwania. Najsłabszej- ponieważ na wielu płaszczyznach jej wartość jako kobiety była dewaluowana w społeczeństwie.
W wyniku tego typu zależności- nieświadomie- kiedy osiągamy sukces- wraz z nim wyłania się zakodowane w nas poczucie winy. Czujesz się winna gdyż Twój sukces jest tym, czego Twoja matka była pozbawiona.
Wiele z nas, już na samym wstępie- nie chce dopuścić do siebie myśli o tym, iż matka mogłaby być zazdrosna czy rozdrażniona sukcesem własnej córki. Przecież nie wypada tak myśleć, to niemożliwe, bez sensu…i znowu- czujemy się winne…tym razem- za chociażby próbę otwarcia się na tego typu przemyślenia czy odkrycia.
Nie musisz w to wchodzić…to Twój wybór…pamiętaj jednak, że Twoje obecne poczucie braku czy finansowego niespełnienia- ma swoje źródło w miejscu Twego dzieciństwa, a więc również – w relacji z najbliższą Ci osobą- Twoją matką.
Twój wewnętrzny konflikt sukcesu i poczucia winy zaczyna kiełkować od wczesnych chwil dzieciństwa-kiedy czułaś, że wraz z Twoją naturalną ekspansją coś w Twojej matce się kurczy.
W skutek tej niezrozumianej, lecz wyczuwalnej wówczas zależności- nauczyłyśmy się, iż sukces nie popłaca, przejęłyśmy bowiem odpowiedzialność za emocjonalne stany naszych matek u których zabiegałyśmy o akceptację i miłość. Nie było w nas wówczas zrozumienia, iż to nie my wpływamy na nastroje i samopoczucie matki…że możemy jedynie pobudzać w niej to, co już dawno w niej było i czego nie jest świadoma.
Być może- nie raz jako dzieci usłyszałyśmy z ust naszych matek, że to przez nas czują się źle, że to nasza wina…uwierzyłyśmy przejmując na siebie ciężar jej własnych dziecięcych ran, do dziś nieświadomie to robimy.
Robimy to w poczuciu lojalności…no bo skoro ona czegoś nie miała, nie osiągnęła, skoro nie czuła się pewna siebie i szczęśliwa- to jak miałybyśmy czelność przed jej nosem paradować tak spełnione i zadowolone z własnego życia, z sukcesu, z obfitości…?
Jeżeli nie doświadczasz lekkości przypływu obfitości- daj sobie czas, czas ze sobą…by odkryć dlaczego się blokujesz, dlaczego zaniżasz swoją wartość, nie pozwalasz sobie na sukces.
Kiedy rozpoznasz kryjące się za Twoimi zachowaniami mechanizmy, będziesz gotowa by otulić je światłem głębokiego zrozumienia- świadomości tego, że nie jesteś i nigdy nie byłaś odpowiedzialna za emocje i samopoczucie Twojej mamy, a umniejszanie własnej osoby i samo sabotaż nikomu nie służy.
Podcinając sobie skrzydła- odbieramy sobie prawo do eksploracji i realizacji ogromu własnego potencjału i schemat ten będzie ponownie przez nas przekazany naszym dzieciom.
Jak sugeruje jedna z mentorek procesu uleczania Matczynej Rany- Bethany Webster: Drogą uwolnienia się od powyżej wspomnianych, blokujących Twój finansowy dostatek zależności jest żałoba. Droga ta jest prosta, lecz nie łatwa a wspomniana żałoba dotyczy przejścia przez związane z nią procesy rozumienia i akceptowania, że:

• Jako dziecko byłaś bezsilna i niezależnie od tego jak bardzo się starałaś- nie byłaś w stanie złagodzić bólu swojej matki
• Twoje dobre intencje i ogrom miłości mogły pozostać, z powodu jej ran, dla niej niezauważone
• Twoja matka mogła nieświadomie postrzegać Cię jako źródło swojego bólu i mogła Cię za to karcić
• Byłaś świadkiem bólu rodzinnego
• Obserwowałaś jej utracone możliwości, samotność, zagubienie i izolację w okresie Twojego dorastania
• Przez lata winiłaś się za nie bycie wystarczająco dobrą córką, za ból swojej rodziny
• Nie możesz przekonać swojej matki o tym, że Twój sukces nie jest osobistym atakiem w jej kierunku

Kiedy pozwolisz sobie na prawdziwe, tak długie jak potrzeba- bycie w swojej żałobie- będziesz gotowa, by zaakceptować swoje doświadczenia i ruszyć do przodu z otwartością i ekscytacją eksploracji życia z miejsca miłości do samej siebie. Jest to pierwszy i najważniejszy krok uczenia się matkowania samej sobie. Tylko Ty możesz bowiem stać się dla siebie matką, której nigdy nie miałaś, tylko Ty możesz dać sobie to, czego brakowało Ci w dzieciństwie i na skutek czego postanowiłaś się chronić przed sukcesem i spełnieniem.
Przejście przez żałobę matczynej rany uściela Twoją drogę do wolności, w tym dostatku finansowego.
W ten oto sposób wychodzimy z wysiłkowego, kojarzonego w wielu rodzinach z miłością podejścia i wchodzimy w lekkość.
Rozpoznaj czy być może również i w Twojej rodzinie, brak zmagania był kojarzony ze pewnego rodzaju zdradą i czułaś się z tym źle.
Osobiście, doskonale znam uczucie winy, które mnie zalewało za każdym razem, gdy udawało mi się osiągnąć coś bezwysiłkowo lub też gdy pozwalałam sobie na chwile nic nierobienia czy wytchnienia. Doskonale pamiętam padające w moim kierunku słowa: Ta, to się zawsze bawi….
Czułam wstyd, bo przecież nie wypada…a później…przez ponad dekadę kojarzyłam sukces i pieniądze z wysiłkiem, im go więcej- tym lepiej się czułam za sobą, jakbym  na nie wtedy zasługiwała…a kiedy życie obdarowywało mnie bezwysiłkowo- sabotażowałam siebie i szybko traciłam, bo przecież…sobie nie zasłużyłam.
Znasz to…?
Kiedy pozwolisz sobie na tego typu rozpoznanie, gdy pozwolisz sobie na żal, na żałobę….bardzo szybko zobaczysz, że finansowa obfitość nie oznacza wcale utraty emocjonalnego połączenia. Wręcz przeciwnie- zauważysz, że w ten oto nowy sposób wyłaniasz się w coraz to większej sile swojej autentyczności, a to z kolei przyczynia się do jeszcze większej obfitości.
Połączenie ze swoim wewnętrznym dostatkiem prowadzi bowiem do zewnętrznego dobrobytu.
Kiedy uleczysz swoją matczyną ranę- zaczniesz kultywować wewnętrzne poczucie bezpieczeństwa, zaufania i pełni, zaczniesz wzrastać w sile swej kobiecej kreatywności, która zawsze prowadzi do takiej czy innej formy rozkwitu, czyli sukcesu. W ten oto sposób możemy następnie otwierać się i pozwalać sobie na finansowy przypływ ponieważ nie wyzwala on już w nas żadnego niezrozumianego dyskomfortu. Nasz sukces nie jest już przeciwstawny do naszego rdzennego przywiązania do matki. Jesteśmy gotowe, by w pełni realizować nasze pragnienia, życie staje się lekkie i obfite.
Odpowiadające artykułowi pytania do refleksji (ćwiczenia) znajdziesz na naszej otwartej grupie na facebooku: https://www.facebook.com/groups/480021955692910/

http://duchimateria.com/pieniadze-a-matczyna-rana/

Wewnętrzne dziecko: obejmij je i ulecz.

Nasze wewnętrzne dziecko nadal w nas jest. Nie odeszło wraz z procesem dorastania. To jest właśnie ten głos, który słyszymy w chwilach kiedy pozwalamy sobie na odrobinę swobody i ekscytujemy się różnymi rzeczami. To właśnie ten głos, który pyta nas czasami, jak wyleczyć różnego rodzaju emocjonalne rany z przeszłości…
Często słyszymy o „konieczności uzdrowienia naszej psychiki”. Można w uproszczeniu potraktować ją jako dziecko, które ciągle w nas tkwi. Nasze pierwsze lata życia i doświadczenia, jakich nabywamy będąc dziećmi będą kształtować przeważającą część naszej osobowości, naszych wartości, równowagi emocjonalnej i poczucia własnej wartości.
Te wczesne wspomnienia mogą stać się jednak także pełne lęków i niepokoju rzucającego cień na naszą dorosłość. Ale mogą to także być jedynie miłe i pozytywne wspomnienia pełnego i szczęśliwego dzieciństwa, które towarzyszą nam w miarę tego, jak stajemy się dorośli.

To właśnie tam, w środku niezwykle dobrze ukrytego zakątka naszej duszy kryje się nasze wewnętrzne dziecko. Wszyscy udają, że są dojrzałymi ludźmi, niezwykle pewnymi siebie.
Każdy z nas chciałby widzieć siebie jako dobrze chronionego masywną zbroją wielkiego wojownika, który bez trudu jest w stanie zmierzyć się ze skomplikowanym światem na zewnątrz.
Jednak wiele razy po zamknięciu oczu zdajemy sobie sprawę z tego, że czegoś nam brakuje. Że coś nas boli. Coś powoduje różne rany psychiczne, które nie występują na zewnątrz ciała, ale w środku, w naszym umyśle.
Wewnątrz każdego z nas znajduje się dziecko o różnym stopniu rozwoju i niezaspokojonych potrzebach. Pora je odkryć i podać mu pomocną dłoń. I o tym właśnie porozmawiamy w naszym dzisiejszym artykule.

Moje wewnętrzne dziecko i jego emocjonalna przeszłość

Możliwe, że słysząc stwierdzenie typu “wewnętrzne dziecko”, większość osób uśmiecha się ironicznie, widząc coś absurdalnego w tym określeniu. Dla wielu zwrot ten kojarzy się jednoznacznie ze słabością, niewinnością i naiwnością.
Myślą oni kategoriami typu „dorośli wiedzą wszystko, natomiast dzieci nie wiedzą absolutnie niczego”. I dalej: „dzieciństwo to etap beztroskiego życia i absolutnego szczęścia”. Jest to mniemanie bardzo powszechne, niestety jednak całkowicie błędne.

Dzieciństwo to wstępny etap naszego życia. To właśnie wtedy na naszej drodze pojawiają się nasze pierwsze pytania, na które samodzielnie zdobywamy odpowiedzi.
Jeśli to, co nas otacza jest bez znaczenia, smutne i pełne rezygnacji, to tym samym po latach okaże się, że miało to znaczący wpływ na to, że jako dorośli jesteśmy emocjonalnie jałowi i nie potrafimy cieszyć się życiem.
Aby rozwijać się w atmosferze przepełnionej dojrzałością i szczęściem, każde dziecko musi poznać czym jest szczera miłość. Dowiedzieć się, że oferuje ona bezpieczeństwo na każdym kroku, wsparcie przy każdym upadku, a także towarzyszy każdemu naszemu oddechowi, przy każdym z kolejnych doświadczeń życiowych.
Jeśli więź taka zapewniana przez naszych rodziców nie jest zupełna i wystarczająca, wszystkie te wczesne doświadczenia wpłyną na nas w taki czy inny sposób w późniejszych latach.

Dziecko i jego pierwsze kroki w świecie

Dzieciństwo nie zawsze jest synonimem szczęścia czy bezpieczeństwa. Nikt nie gwarantuje ani dobrego zdrowia fizycznego, ani też zdrowego emocjonalnie samopoczucia zaraz po samym tylko przyjściu na świat. Wiemy doskonale, że pierwsze kroki stawiane przez dziecko nigdy nie są łatwe.
Wszyscy bez wyjątku na początku potrzebują wsparcia kogoś, aby zacząć chodzić samodzielnie. Ktoś musi słuchać gdy zaczynamy wymawiać nasze pierwsze sylaby. Ktoś taki musi również wiedzieć o tym, że nasze lęki i niepokoje mogą być uspokajane poprzez przytulanie i odpowiednio dobrane słowa.
Ale pamiętaj także, że szukanie kogoś w celu zrzucenia na niego całej winy powoduje jedynie zwykłe marnotrawstwo energii. Naprawdę ważną kwestią jest nauczenie się tego, aby z jednej strony pozwolić sobie na odrobinę frustracji, a z drugiej wybaczyć samemu sobie.
Jeśli chcesz wyleczyć swoje wewnętrzne dziecko nie możesz myśleć o przejściu przez życie, ukrywając przy tym swoje prawdziwe ja.

Wymagania i oczekiwania naszego wewnętrznego dziecka

Jest już jasne, że wszyscy powinniśmy zaakceptować, że tkwi w nas nasze własne wewnętrzne dziecko. W tym momencie dochodzimy do kolejnej ważnej kwestii. A mianowicie, o co może ono nas zapytać lub o co poprosić. Oto kilka możliwości:

• Twoje wewnętrzne dziecko może poprosić Cię o rozwiązanie pewnych ciążących mu aspektów z przeszłości.
• Być może trzeba będzie wyjaśnić sobie kilka zdarzeń z dzieciństwa. Być może któreś z nich wymaga uzyskania przebaczenia lub zaoferowania go komuś innemu?
• Jeśli natomiast nie masz żadnego emocjonalnego problemu z przeszłości, który wciąż pozostaje nierozwiązany. Wtedy nasze wewnętrzne dziecko wymaga od nas nieco więcej fantazji, swobody i wolności, byśmy byli mniej podatni na różne ograniczenia w naszym codziennym życiu.
• Trzeba pozwolić sobie na uczynienie swojej rzeczywistości nieco bardziej kolorową i atrakcyjną. W tym celu należy odrzucić wszelkie swoje obawy i stres.
• Powinniśmy być bardziej spontaniczni. Pozwólmy sobie na trochę więcej śmiechu, odzyskajmy część utraconej niewinności i wraz z nią poznajmy ponownie swoje emocje.
• Nasze wewnętrzne dziecko oczekuje również miłości. Kochajmy i bądźmy kochani. Pokonajmy swoje obiekcje, wstyd lub swój szary i bezbarwny wizerunek jako osoby dorosłej. Po prostu pozwólmy sobie na trochę emocjonalnej wolności.

Jak wyleczyć nasze wewnętrzne dziecko?

Cały proces uzdrawiania emocjonalnego wymaga pełnego i prawdziwego przekonania o słuszności podjętej decyzji z naszej strony. Nikt nie może stać się wolny, jeśli będziemy chcieli go do tego zmusić.
Odrzuć swoją maskę, za którą się kryjesz, nie oceniaj siebie, ani nie krytykuj swojego zachowania. Po prostu wyłóż wszystko co masz przed siebie i obiecaj sobie, że wyleczysz swoje wewnętrzne dziecko.
Możesz zmienić swoje nastawienie w ciągu jednego dnia, ale może to potrwać całe miesiące lub nawet lata. Idealna sytuacja polega na tym, że będziesz w stanie powiedzieć sobie: „Dobrze, dusiłem w sobie wolność i swobodę z powodów takich i takich, ale teraz nadszedł najwyższy czas, aby uwolnić moje wewnętrzne dziecko”.
Dzięki temu zdasz sobie sprawę, że znalazłeś się na właściwej drodze, a cel znajdujący się na jej końcu dostarczy Ci odpowiednio silnej motywacji do ruszenia w podróż, w trakcie której uświadomisz sobie, że nie masz już niczego do ukrycia.

Ale najpierw powinno być dla Ciebie całkowicie jasne, że nie możemy rozwiązać konkretnego problemu, jeśli najpierw nie przekonamy się, że on rzeczywiście istnieje. Pomyśl na przykład o swoim życiu codziennym…

Wprowadź zmiany…

Czy zmagasz się nieustannie ze zbyt wysokim poziomem stresu? Czy straciłeś już nadzieję? Czy czujesz, że Twój partner lub partnerka, niezależnie od tego, jak się stara, nie czyni Cię szczęśliwą osobą? Czy jest jakiś rodzaj miłości, której Ci brakuje, a której nie potrafisz zdefiniować?
To proste i niewielkie, opisane poniżej ćwiczenie obejmujące wizualną i emocjonalną rekonstrukcję wydarzeń mogącą pomóc Ci na wiele sposobów.

1. Weź swoje zdjęcie z okresu, gdy byłeś małym dzieckiem, w wieku 7 lub 8 lat.
2. Skup się. Niech wspomnienia wrócą do Ciebie. W ciszy i skupieniu wywołuj z zakamarków pamięci te właśnie lata i czuj się swobodnie. Już po chwili emocje i obrazy przyjdą do Ciebie.
3. Teraz wyobraź sobie siebie z tym właśnie dzieckiem. Będzie Was wtedy dwoje. Ty jako osoba „dorosła” i Ty jako „dziecko”, twarzą w twarz.
4. Możesz teraz zapytać go lub jej, co czuje, co myśli, czego jej brakuje, czego potrzebuje. Zapytaj, co to dziecko będące Tobą chciałoby mieć lub dostać, aby czuć się w pełni swobodnie i pewnie.

Zastanów się nad tym. Bez cienia wątpliwości takie ćwiczenie okaże się dla Ciebie nieocenioną pomocą.

https://pieknoumyslu.com/wewnetrzne-dziecko-obejmij-ulecz/

Zielne święto – kobiecy czas!

Jak głosiła legenda, trzy dni po śmierci Matki Boskiej apostołowie nie znaleźli w jej grobie ciała, a jedynie kwiaty i zioła pośród których leżała. I dlatego właśnie katolickie święto przetrwało w pamięci ludu jako Matki Boskiej Zielnej. Od wieków święci się w tym dniu zioła, kłosy zbóż, owoce i warzywa – całą obfitość bujnego sierpnia.



„O! wy kwiaty mej młodości, prosto z łąki zioła,
Co na Matkę Boską Zielną znoszą do kościoła
I stawiają Częstochowskiej, by podniosła rączkę,
Nad firletkę, macierzankę i nad srebrną drżączkę,
Nad rozchodnik i lawendę, nad rutę i miętę,
Bo to wszystko przecież Boże, bo to wszystko święte
Jak stajenka betlejemska z prostym polskim bydłem.
Więc zrównane są te zioła z mirrą i kadzidłem.”
– tak pisał poeta Kazimierz Wierzyński udowadniając tym, że świetnie zna bogactwo sierpniowej łąki. Rzeczywiście, dawne kościoły tonęły w całej obfitości sierpniowej flory, która barwami i aromatami zdobiła wnętrza jak żadne inne polichromie. Nic dziwnego – sierpniowe bukieciarstwo na Zielną urastało do rangi prawdziwej konkurencji.



Jakie bogactwa składały się w bukiety na Zielną? Wspomina znany botanik Jan Teofil Siciński: W naszej wiązance obowiązkowo winna znajdować się trawa łąkowa, której kłoski sercowate nazywane są tutaj serduszkami Matki Boskiej. Chodziło się po nią wcześniej lub zbierało przy okazji pobytu na Podgórskim lub Gliniankach, gdzie występowała na ugorkach lub w sąsiedztwie rowów odwadniających. Również kłosy i wiechy zbóż – najczęściej żyta, pszenicy, jęczmienia i owsa – zbierało się trochę wcześniej. Uzupełniały je rośliny zielne zbierane na polach, murawach, łąkach, miedzach, podwórkach itp. Musiały to być zioła odznaczające się czymś szczególnym: kolorem, kształtem, zapachem… Wzięciem cieszyły się błękitne chabry, bławatki, różowe kąkole, tobołki polne, wesołe cieciorki, kropkowane dziurawce, wątłe maki, poszarpane firletki, pachnące mięty, lecznicze serdeczniki, ożankowe przetaczniki, białe pyleńce, szorstkie żywokosty, kropkowane goździki, niebieskie niezapominajki, piaskowe macierzanki, ostre rozchodniki i setki innych roślin z bogatego zielnika polskiej flory, których nie sposób tutaj wymienić. Wreszcie – rośliny ozdobne, jak: żółte słoneczniki, żółto-białe złocienie, barwne petunie, wytworne gipsówki, lekarskie nagietki, okazałe rudbekie, ogrodowe warszawianki, wyniosłe aksamitki, kędzierzawe malwy i inne piękności z ogrodowych grządek.
Nieodzownymi składnikami bukietów pozostają warzywa oraz owoce z sadów. Prawie wszystkie rośliny i ich części mogą być składnikami wiązanek, a zależy to jedynie od zamysłu twórczego osoby tworzącej. Gałązki i pędy, kwiaty i kwiatostany, nasiona i owoce, części kminku i lubczyku, a nawet korzenie marchwi i pietruszki bywają wkładane do tych małych dzieł sztuki na to wyjątkowe święto. Dobrze jest wybierać rośliny z olejkami eterycznymi i aromatycznym zapachem. Wzbogacają one odczucia zmysłu powonienia i czynią pełniejszym rezultat naszych dokonań. O ileż uboższe byłyby bez nich te spontanicznie i z potrzeby serca tworzone kompozycje zbożowo-kwiatowo-owocowo-warzywne.(KLIK!)




Czyż nie imponujący skład na bukiet? Przygotowywano go zresztą już kilka dni wcześniej, znosząc do domu zioła, zboża i kwiaty, następnie plotąc wiązanki. Po poświęceniu niosło się je do domu, by ziarno z kłosów posłużyło jako siew lub symboliczny pokarm dla domowych zwierząt. Cała reszta wonnego wiechcia zdobiła obraz Pani tego święta. Zioła wieszano też w oknie, jako magiczną ochronę przed piorunami, ogniem, chorobami, zarazami, powodzią, wojnami i innymi przeciwnościami losu.
W ciągu roku święte ziele wielokrotnie jeszcze powracało – w czasie burzy sypano je na palącą się w oknie gromnicę. Ocieloną krowę, podobnie jak te pierwszy raz wyganiane na łąkę po zimie, pojono wywarem zawierającym susz. Podobnie postępowano z ptactwem domowym.



Ale wykorzystywanie świętych ziół nie ograniczało się do spraw pragmatycznych. Wierzono, że chroniły przed urokami, złym spojrzeniem. To one czyniły łatwiejszym odejście z tego świata, wkładano je więc konającym pod poduszkę, a następnie wsadzano nieco do trumny, by spoczywali w pokoju.
Poświęconego ziela nie wolno było wyrzucać, a jedynie spalić – był to przecież przedmiot święty, ucieleśniony wyraz podziękowania za urodzaj. Ale nie tylko. Rośliny święcono z wiarą, że wtedy każda o to prosi o błogosławieństwo, w zamian obiecując swoją wdzięczność i pomoc ludziom, którzy zanoszą je do kościoła. Wierzono, że Matka Boska Zielna z Dzieciątkiem chodzi po polach, by je święcić je.
Wywodzące się z katolickiej tradycji święto stanowiło dla prostych ludzi wyraźny łącznik z prastarym kultem bogini-matki. W naszej tradycji była to Marzanna, bogini odwiecznego łańcucha życia i śmierci. To je właśnie składano w ofierze wieńce oraz ziarna zbóż i ją zwano Zbożową Matką. Łatwo wykazać również związek święta z rzymskimi obchodami święta Diany, patronki gór i lasów (nie od razu była łowczynią). Trwało ono trzy dni i kończyło obrzędem Wniebowzięcia Diany, jako królowej niebios.



„Od Zielnej Maryi Panny przychodzą mgły i chłód poranny” głosi ludowe porzekadło. Spieszmy się więc, nim jesień zatryumfuje i wybierzmy się dziś na łąkę. Obojętnie z jaką intencją, świąteczną czy po prostu ku rekreacji – szukajmy w ten czas obfitości. Ile ziół znajdziecie w sierpniowe świąteczne popołudnie?
Według starej tradycji, w bukiet do poświęcenia w Matkę Boską Zielną wiązano siedem lub 77 różnych ziół i zbóż, później także kwiatów. Siódemka już w Starym Testamencie jest symbolem doskonałości. Tych siedem ziół to rumianek, mięta, melisa, bazylia, rozmaryn, lubczyk i nasturcja – czytamy (KLIK!).

Wedle tradycji ludowej i w zgodzie z nauką, rozpoczyna się sakralno-zielarski czas kobiecy – zioła kwitną najpiękniej, pachną najintensywniej i mają największą moc. Korzystajmy z łąk, dopóki są bioróżnorodne, zbierajmy zioła, które będą nam służyć w zimowy czas.

http://ulicaekologiczna.pl/flora/zielne-swieto-kobiecy-czas

6 rodzajów złości wg B. Hellingera.

RÓŻNE RODZAJE GNIEWU.
Po pierwsze: Ktoś mnie atakuje lub wyrządza mi krzywdę, więc reaguję na to gniewem i złością. Ta złość sprawia, że się bronię. Daje mi zdolność działania, jest pozytywna, czyni mnie mocnym. Ta złość odnosi się do konkretnej sytuacji i dlatego jest stosowna. Gaśnie, gdy cel zostanie osiągnięty.

Po drugie: Jestem wściekły i zły, ponieważ zauważam, że nie wziąłem czegoś, co mogłem lub musiałem zażądać. Zamiast się przebić i wziąć sobie to, czego mi brakuje, robię się zły i wściekły na osoby, od których nie wziąłem, nie zażądałem lub których nie poprosiłem, od których jednak mogłem lub musiałem wziąć, zażądać, lub które musiałem poprosić. Ta złość JEST NAMIASTKĄ DZIAŁANIA i skutkiem poniechanego działania. Paraliżuje, czyni słabym i niezdolnym do działania. Często trwa długo.
Po trzecie: Jestem zły na kogoś, ponieważ coś złego mu wyrządziłem, ale nie chcę się do tego przyznać. Tą złością bronię się przeciwko skutkom własnej winy, zrzucam ją na drugiego. Również ta złość zastępuje działanie. Pozwala mi pozostać bezczynnym, wręcz paraliżuje i czyni mnie słabym.
Po czwarte: Ktoś daje mi tak wiele dobrego, że nie jestem w stanie mu tego oddać. To bardzo trudno znieść. Wtedy bronię się przeciw dawcy i jego darom, złoszcząc się na niego. Złość przyjmuje postać ZARZUTÓW, na przykład czynionym rodzicom przez dzieci. ZASTĘPUJE BRANIE I PODZIĘKOWANIE, paraliżuje wolę działania i czyni pustym. Albo wyraża się jako DEPRESJA, inna postać zarzutu. Również depresja zastępuje branie, podziękowanie i dawanie, paraliżuje i czyni pustym. Ta złość przyjmuje również postać trwałego smutku po rozstaniu. Zastępuje branie od zmarłych i wykluczonych, zastępuje dziękowanie zmarłym i wykluczonym, a także wzięcie własnej winy i jej skutków.
Po piąte: Niektórzy czują złość, którą przejęli od innych i za innych. Jeśli na przykład ktoś w grupie tłumi złość, wtedy po pewnym czasie zaczyna się złościć inny członek grupy, najczęściej najsłabszy, który w ogóle nie ma po temu powodu. W rodzinie najsłabszym członkiem jest dziecko. Jeśli na przykład matka jest zła na ojca, ale tłumi złość, wtedy dziecko jest złe na ojca.
Po szóste: Istnieje złość, która jest cnotą i dzielnością: czujna, skupiona siła robienia tego, co konieczne i istotne, która odważnie i rozsądnie stawia czoła trudnościom i przeciwnościom, jednak nie towarzyszą jej emocje. Jeśli to konieczne, wyrządza nawet drugiemu coś złego, bez obawy i bez złości na niego - agresja, jako czysta energia. Taka złość jest owocem długiej dyscypliny i wytrwałych ćwiczeń. Kto ją ma, ma ją bez trudu. Wyraża się ona w działaniu strategicznym.

Bert Hellinger
zdjęcie: https://www.facebook.com/LeszekParadowskiPhotography

Magia trzech oddechów.

"Czas ucieka. Czas to pieniądz. Nie starczy mi czasu. Mam zbyt wiele na głowie". Znasz to? A może już czas na to, by dostrzec coś więcej w szaleńczej gonitwie ludzkości? Może właśnie w tej chwili zdecydujesz zatrzymać się na chwilę i poświęcić choć trochę swego czasu na to, by…

Wziąć kilka głębokich oddechów…

Spojrzeć na życie z dystansem…

I zrozumieć, że…

 

Masz zawsze dokładnie tyle czasu ile trzeba. Ani mniej, ani więcej. Twój jedyny czas, jaki kiedykolwiek będziesz miał, to… chwila obecna. Czy nie warto poświęcić, choć trochę czasu na to, by zadbać o jej jakość?

 

“Chwila obecna to jedyny czas, jaki będziesz zawsze miał.” – Mahawatar Babadzi

 

Proste. I bardzo prawdziwe.

 

Kilka dni temu natknęłam się na poruszające i bardzo ludzkie przesłanie pewnego jogina z Himalajów, Mahawatara Babadżiego, które za zgodą wydawczyni postanowiłam przetłumaczyć i zaprezentować Tobie, człowiekowi XXI wieku. Czy to nie fascynujące, że przesłanie Człowieka, który od lat żyje jako asceta w niedostępnych górskich terenach przemawia z takim zrozumieniem do współczesnych ludzi Zachodu? Przystań na chwilę, Człowieku, weź kilka głębokich oddechów i poświęć temu tekstowi swoją chwilę obecną. Czasem warto poświęcić choć kilka chwil swojej uwagi temu, co jest wiecznie prawdziwe dla każdej istoty ludzkiej.

"Czas to jeden z elementów uwarunkowania ludzi, który – generalnie rzecz biorąc – stwarza najwięcej problemów. Czas może działać dla Ciebie lub przeciwko Tobie, zależnie od tego, jak o nim myślisz i jak go odczuwasz.

 

Presja i stres jakie człowiek odczuwa w dzisiejszych czasach urosły do ogromnych rozmiarów na tym etapie ludzkiej ewolucji. Pytanie brzmi: „Jak mogę zmniejszyć do zera stres, który odczuwam w związku z upływem czasu?” Odpowiedź brzmi: miłością. W wibracji miłości spoczywają odpowiedzi na wszystkie pytania.

 

Gdy jest w Tobie miłość, wtedy jesteś spokojny i pracujesz w harmonii z rytmem czasu, zamiast przeciw niemu. Weź prosty przykład ze swego życia: masz w pracy wyznaczony pewien termin i Twój poziom stresu wzrasta, im bardziej się do niego zbliżasz. Zatrzymaj się wtedy na krótki moment Twego cennego czasu i weź trzy głębokie oddechy. Zaakceptuj w tym cennym momencie, że albo uda Ci się wykonać pracę na czas, albo i nie. Zadecyduj jednak, że niezależnie od okoliczności zachowasz spokój. Pokochaj siebie i zaakceptuj fakt, że czas zawsze będzie pozornie szedł naprzód, niezależnie od tego, czy uda Ci się wykonać Twoją pracę na czas, czy nie. Pokochaj siebie i zadecyduj żyć w spokoju. Zobaczysz wtedy, że będziesz pracować dużo efektywniej, jeśli będzie w Tobie mniej stresu związanego z terminami. Im bardziej uda Ci się zachować wewnętrzną wibrację miłości, tym bardziej będziesz efektywny i spokojny w swym działaniu.

 

Odpowiedź na każde pytanie brzmi: pozostawaj w wibracji miłości, niezależnie od tego, co dzieje się wokół Ciebie. Pozostawaj w tej wibracji zawsze, gdy szukasz odpowiedzi na pytania, które stawia życie."

Mahawatar Babadżi, jogin z Himalajów.

http://stressfree.pl/magia-trzech-oddechow/

Rośliny lecznicze, które każdy z nas powinien mieć.

1. Aloes, czyli Aloe vera 

wykorzystywany jest w medycynie już od czasów starożytnych Egipcjan! Dzisiejsze badania potwierdzają, że ma on właściwości przeciwzapalne i przeczyszczające. Działa na problemy skórne i zaparcia, stosuje się go również na poparzenia, rany i oparzenia słoneczne. Z chemicznego punktu widzenia, jest on doskonałym źródłem karboksypeptydazy i bradykininy- redukują one stany zapalne opuchliznę, ból i swędzenie pozostałe po zranieniu. Natomiast sok z aloesu stosuje się w stanach zapalnych jelita oraz na wrzody.

Idealnie sprawdzi się na przyokiennym parapecie w mieszkaniu. Kupić go można prawie w każdym sklepie od dużych hipermarketów. IKEI, do sklepów ogrodniczych.

2. Arnika

Arnika jest bardzo słodką i aromatyczną byliną, stosowaną w medycynie od baroku. Używana jest w formie kremów, maści lub nawet nalewki, która łagodzi bóle mięśniowe, redukuje stany zapalne. A czemu nie spróbować libańskiego przepisu i zrobić sobie po południu herbatkę z arniki?

Jest jednym ze składników mieszanki ziołowej przy astmie atopowej ---> mieszanka ziołowa nr 3 My alergicy- zioła w alergii oraz płynu do przemywania skóry przy trądziku ---> nr 2 płyn Trądzik? To nie problem!- część 2

Można zakupić arnikę do wysiania (nasiona) lub jako sadzonkę w doniczce. Świetnie będzie wyglądać w rabatach, czy skalniakach w przydomowym ogródku. Warto zapamiętać, że lubi stanowisko słoneczne, a gleba najlepiej aby była ciągle lekko wilgotna i kwaśna. 

3. Borówka amerykańska

jest jedną z najczęściej zalecanych roślin w ziołolecznictwie włoskim. Przede wszystkim jest środkiem na choroby oczu. Zawarte w niej środki chemiczne (antocyjaniny) wzmagają pigmentację retinalową, czyli zwiększają tolerancję oka na światło. Jeszcze się nie spotkałam, aby na rynku były sprzedawane krople do oczu z wyciągiem z borówki, więc na razie zostało jedynie leczenie "doustne". Dodatkowo wzmacnia ona ścianki naczyń krwionośnych, poprawiając włókna kolagenowe (skóra i kości).

Jeżeli macie miejsce w ogródku warto posadzić parę krzewów na kwaśnej glebie. Robi się z niej bardzo smakowite dżemy lub po prostu zjada "prosto z krzaczka".

4. Chrzan

Niejednokrotnie wymieniałam na tym blogu liczne zalety chrzanu, który mimo, że jest dziką rośliną wieloletnią, świetnie nadaje się również do uprawy. Starty na tarce a następnie przetworzony może służyć do rozjaśniania skóry, niwelowania przebarwień i plam. Warto też się zastanowić nad chrzanową płukanką do włosów. Jedzony w formie kremu mocno pobudza trawienie, wzmagając wydzielanie soków żołądkowym. Działa moczopędnie oraz wzmaga potliwość- świetnie działa przy stanach gorączkowych, przeziębieniu i grypie.

A może często dręczy Was uporczywy kaszel? Syrop chrzanowy z miodem jest dobrym rozwiązaniem. Jak go przygotować? Link: Naturalne sposoby na kaszel

5. Czosnek

Nasz stary przyjaciel czosnek... Stosowany niemalże we wszystkich kręgach kulturowych, znany już 5000 lat temu, obniża poziom cholesterolu i ryzyko schorzeń naczyniowo-sercowych. Nadaje się również przy leczeniu astmy, infekcji bakteryjnych (działanie bakteriobójcze), zatwardzeniach i cukrzycy. Chyba każdy z nas próbował syrop z miodu, cytryny i czosnku?

6. Jeżówka

Nieco duża ale piękna bylina do ogrodu. Poza wyglądem ma wiele właściwości prozdrowotnych. Zaczynając od jej najczęstszego stosowania czyli do stymulowania systemu immunologicznego (stymuluje neutrofile i makrofagi, aby zwalczały obce mikroorganizmy). Podnosi poziom properdyny (substancja, która wzmaga odporność komórek na infekcję). Można znaleźć również informacje na temat działania antynowotworowego. Jeżeli mamy problem z zapaleniem migdałków podniebiennych można śmiało użyć jej w postaci płukanki do gardła. 

Lubi słoneczne stanowiska o wilgotnej glebie.

7. Jeżyna

Głównymi surowcami leczniczymi są korzeń i liście. Korzeń stosowany doustnie (dość cierpki) leczy ból gardła, stany zapalne jamy ustnej i owrzodzenia. Trochę szkoda korzenia, więc warto kupić je w np. aptece. Natomiast liście możemy wykorzystać na biegunkę, zapalenie pęcherza oraz hemoroidy. 

8. Kocimiętka

Można ją uprawiać zarówno w ogrodzie, w gruncie, jak i w donicy w mieszkaniu. Jest wieloletnim aromatycznym ziołem, którego kwiaty, liście i łodygi po ususzeniu służą do sporządzania preparatów ziołowych. Stosowana doustnie łagodzi stany lękowe, bezsenność, zaburzenia nerwowe, problemy żołądkowe i bóle głowy. 

Jeżeli ktoś lubi odkrywać nowe kulinarne przepisy może dodać kilka listków do potraw lub sałatek, które zapewnią cudowny aromat. 

9. Lawenda

Stosowana w produkcji mydeł, szamponów i saszetek zapachowych do szaf ale czy tylko? Otóż nie. W kuchni kwiaty lawendy można używać do przyprawiania dżemów i przyrządzania lawendowego octu. Świetnie sprawdzi się do wrażliwej skóry lub z trądzikiem- w formie toniku. Napary z kwiatów lawendy można wykorzystać jako herbatkę dla łagodzenia bólu głowy, migreny, uspokojenia nerwów, na duszności, zawroty głowy itd. Dla uspokojenia dzieci śmiało można dodać kilka kropli olejku lawendowego do kąpieli.

Mam takich woreczków więcej, niestety jakoś teraz nie potrafię znaleźć w mojej garderobie. Jak znajdę to na pewno się z Wami podzielę zdjęciem ;)

10. Malina

Owoce malin można podawać w formie dżemów i galaretek- środek na biegunkę. Oraz jako sok, który jest doskonałym źródłem witaminy C, pomocnym przy przeziębieniach. 

11. Mniszek lekarski

Niby nieznośny chwast a jaki pożyteczny. Nie pozbywajmy się go z naszych trawników, aby wyglądały jak przedpałacowe pola.  Mniszek lekarski jest bogatym źródłem witaminy A, B complex, C i D, a także minerałów, tj. żelazo, potas, cynk. Liście świetnie sprawdzą się jako dodatek do sałatek, kanapek i herbaty. Korzeń znajduje się w niektórych zamiennikach kawy, a z kwiatów przyrządza się wino kwiatowe i syrop na kaszel!!! Link: Naturalne sposoby na kaszel  

Mniszek lekarski dodatkowo pobudza produkcję moczu, zapewniając skuteczniejsze odprowadzanie soli i wody z nerek. Pełni też rolę łagodnego środka zwiększającego apetyt i leku na rozstrój żołądka.

12. Nagietek, czyli Calendula officinalis

Czyżbyśmy znaleźli uniwersalne zioło? Upiększa ogród, stosuje się go w kosmetyce, kuchni, używa się go jako barwnik i środek leczniczy. Czego chcieć więcej? A, jest mrozoodporny! To znakomity środek dezynfekujący, gojący zwłaszcza popękaną skórę i spierzchnięte wargi. Czy wiesz, że w czasie wojny secesyjnej w Ameryce leczono nim rany? 

Płatki dają szafranowy kolor oraz lekko pikantny smak potrawom, dodawany do ryżu, ryb zup mięsnych, jogurtów, wyrobów słodkich i ciast. A liście? Do sałatek i sosów.

Z płatków otrzymujemy także żółty barwnik, uzupełniane nimi są także kremy, a dorzucone płatki do kąpieli oczyszczają i zmiękczają skórę. 

Napar działa uspokajająco, regenerująco. Kwiaty używane w maściach na wrzody nóg, żylaki, odleżyny i stłuczenia. Przyśpiesza trawienie i ułatwia wytwarzanie żółci. Stanowi dobry płyn do płukania jamy ustnej po usunięciu zębów. Olej nagietkowy otrzymuje się z płatków poprzez ich macerowanie. Goi i odświeża, używa się go w wielu preparatach do leczenia skóry. Szczególnie dobrze łagodzi stany zapalne, odmrożenia i popękane sutki od karmienia piersią, a przy tym nie jest toksyczny dla niemowląt. 

Myślę na tym zakończyć ten artykuł, inaczej nie miałby końca ;) zostało jeszcze wiele roślin, które każdy z nas powinien mieć, więc pewnie ukaże się kolejna odsłona z tej serii.

http://melisaimieta.blogspot.com/2017/05/rosliny-lecznicze-ktore-kazdy-z-nas.html?m=1

Rok bez spodni- rok cudów i nowych przygód !

 Pouczająca opowieść z życia dla kobiet.

..." Rok temu wyrzuciłam ostatnie spodnie i temu zdarzeniu poświęciłam niniejszy artykuł- artykuł nie całkiem zwyczajny. Chcę po prostu podzielić się z Wami odkryciami tego roku. Decyzje dokonania zmiany na spódnice podjęłam już 2 lata temu - gdy byłam w ciąży starałam się nosić tuniki i sukienki. Stopniowo przestałam po prostu kupować sobie dżinsy i inne spodnie. Ale po porodzie pozostał mały problem- te dżinsy, które miałam już przed ciążą zwyciężyły ze wszelka pozostałą odzieżą. O wiele prościej jest naciągnąć dżinsy i sweter oraz sportowe buty i kurtkę - szczególnie gdy jest małe dziecko. A jeśli jest dwójka małych dzieci... szczególnie gdy ma się "lenia" na myślenie o swoim wyglądzie zewnętrznym. Ale zdarzył się cud i dżinsy były porwane. Wtedy stanął przede mną wybór: kupić nowe dżinsy czy też pójść drogą jaką już obrałam. W ogóle zamiast dżinsów kupiłam 2 sukienki. Potem jeszcze dwie ... i jeszcze...

  Chcę się z Wami podzielić tym co dał mi ten rok. Mi, mojej rodzinie i dzieciom.

 1. W sukience o wiele prościej zrezygnować z męskich zadań. Taszczyć ze sklepu ciężkie torby będąc w długiej sukni jest co najmniej niewygodne a ponadto nieładnie. I w ogóle nie ma potrzeby bo najprawdopodobniej ktoś przyjdzie z pomocą.

 2. Nakładając sukienkę i buty od razu zauważam jak zmienia się moja postawa i sposób chodzenia. Wydawało by się z zewnątrz, że jest to nie tak wielka zmiana ale wewnątrz zmiany są olbrzymie. To zaledwie inne ubranie ale odczucia są zdecydowanie różne.

 3. Dzieci są szalenie zachwycone długimi spódnicami. Starszy bawi się w nich w chowanego a maleńki nieustannie bawi się pod nią w domek.

 4. Ubierając suknię ma się chęć od razu zrobić porządek z włosami i zrobić makijaż. To wymusza dbałość o siebie. Potrzeba poświęcić więcej czasu i sił na wyjście z domu ale to jest tego warte.

 5. Mężowi bardzo podobam się w sukienkach i o ile dawniej musiałam długo prosić o nowy sweter to dziś on nieustannie się pyta: "nie kupić mi jeszcze jednej sukienki? A może potrzebujesz nowy naszyjnik?" 

 6. Mamy o wiele mniej sprzeczek a kłótnie bywają wiele lżejsze i szybciej mijają. Teraz o wiele łatwiej jest mi płakać podczas kłótni a nie krzyczeć tak jak dawniej. Pojednanie też przychodzi znacznie szybciej niż wcześniej.

 7. W ogóle stałam się mniej drażliwa, zła i marudna. Przestałam złorzeczyć i doświadczać innych nieprzyjemnych uczuć. Ogólnie sytuacji dla ich doświadczania jest mniej.

 8. Wokół mnie zaczęły się wydarzać małe cuda. Na przykład odnalazłam linię rodową mojego ojca- mam nadzieję niebawem ich poznać i odwiedzić jego mogiłę. Szukałam ich ponad 5 lat.

 9. Mąż o wiele częściej przynosi mi kwiaty i wręcza podarunki. W ostatnim roku podarował mi wszystko to o czym marzyłam przez ostatnie 7 lat. Może dlatego, że nauczyłam się prosić, być natchnieniem i obdarzać błogością?

 10. Jest m i o wiele prościej prosić - prosić o pomoc, prosić o podarunki, prosić o pieniądze, prosić o uwagę - tak po prostu, po dziewczęcemu - miło i z uśmiechem.

  11. Przez ten rok mąż co najmniej dwukrotnie powiększył dochody i swoje zarobki a przy tym zrezygnował z tych projektów, które ciągnęły z niego energię i zaczął rozwijać te, które dawno już chciał rozwijać. To daje mu jeszcze więcej sił i radości.

 12. Wraz z sukienkami przybyło mi wszelkiego innego wyposażenia. Dziś rozumiem, że w dużym stopniu kobiecości dodają te różnorakie kolczyki, naszyjniki, szaliczki... Wyłącznie z ich pomocą można nieustannie przeobrażać swój wizerunek.

 13. Zaczęto mi ustępować miejsca w komunikacji - nie dlatego, że jestem w ciąży czy z dzieckiem ale dlatego, że wyglądam jak kobieta. I co zadziwiające - miejsca ustępują mężczyźni. 

 14. W sukience jest cieplej zimą bo noszę wysokie buty i długi płaszcz. Jest o wiele cieplej niż w dżinsach, kurtce i bucikach.

 15. Zmieniło się moje tło hormonalne. O wiele mniej rosną mi na przykład włosy na nogach. Dużo mniej boleśnie mijają "kobiece dni". Stan skóry i włosów w zasadzie idealny.

 16. Tym razem nie mam problemów z karmieniem piersią. Ileż to było zastojów mlecznych i podobnych głupot w ciąży ze starszym synem, którego też długo nie mogłam karmić! A tym razem, żadnych obrzęków, żadnych problemów.

 17. Polubiłam rękodzieło - dawniej miałam przekonanie, że moje ręce wyrastają nie z tego miejsca a dziś plotę mandale, trochę też szyję i haftuję - a wszystko przy pomocy tych samych rąk, którymi dawniej nie mogłam wykonać nawet drobnej naszywki.

 18. Prościej mi zajmować się kobiecymi zajęciami. Ubieram sukienkę- - i dawaj do kuchni albo do sprzątania. Zadania te wychodzą prościej i z większą radością.

 19. Jest mi o wiele prościej rozwijać cechy kobiece. Łatwiej być czułą i dobrą kiedy na tobie lekka suknia. Praktycznie niemożliwe jest bycie posłuszną i łagodną będąc w grubych dżinsach.

 20. Przestałam się rwać do pracy. O ile dawniej wiele czyniłam w sprawach pracy zarobkowej - pomagałam mężowi tu i tam, robiłam za niego to i tamto i wyczerpywałam się przy tym kompletnie to dziś zajmuję się tylko tym co należy do mnie - ponadto tym co mi się podoba. Nawet nie pojawia się myśl by "nawalić na siebie kupę pracy" i ciągnąć to za wszystkich.    

 21. Widzę jak podziwiają mnie na ulicach - zarówno mężczyźni jak i kobiety a nawet babcie a szczególnie gdy idę ... nie - płynę w długiej sukni z dwójką dzieci....

 22. Jest niewiele kobiet na ulicach w spódnicach i sukniach dlatego faktycznie się wyróżniam biorąc pod uwagę fakt, że nie noszę krótkich mini lecz eleganckie długie spódnice, które tak miło szeleszczą i układają się podczas chodzenia.  

 23. U mnie nie pojawia się nawet myśl aby kupić spodnie - w sklepach mijam te działy nawet nie zauważając co tam jest.

 24. Rzeczywiście pojawiło się u mnie więcej energii i sił nawet pomimo tego, że dzieci mam teraz dwójkę. Udaje mi się więcej dokonać - o wiele więcej.  Przy tym gromadzi się we mnie energia księżycowa - zupełnie inna niż kiedyś.

 25. Zaczynam wyczuwać płynność żeńskiej energii - jej łagodność i delikatność. Dużo łatwiej jest zaufać życiu i płynąć z jego nurtem.


źródło: https://vk.com/lubaslava?w=wall6028714_12210%2Fall Jest to najprawdopodobniej zapisek Olgi Waliajewej. Pod linkowanym wpisem jest nazwisko i imię mężczyzny ale pamiętam taki film, gdzie Olga wygłasza bardzo podobne argumenty. U niej czas bez spodni to już ponad 5 lat - będzie na pewno cały rozdział poświęcony  tej sprawie w jej książce.

https://michalxl600.blogspot.ca/2015/07/rok-bez-spodni-rok-cudow-i-nowych.html?spref=fb

Cud w Cokeville-wspaniały film oparty na faktach.

Oparty na faktach film "Cud w Cokeville" opowiada o tragicznych wydarzeniach, do których doszło w tytułowym amerykańskim miasteczku w maju 1986 roku. Ten poruszający i dający do myślenia obraz został zrealizowany przez doświadczonego reżysera T.C. Christensena. Jego atutem jest też przekonująca gra aktorska. Cokeville to niewielkie, senne miasteczko. Pewnego dnia na teren tamtejszej szkoły podstawowej wdzierają się Doris (Kymberly Mellen) i David (Nathan Stevens) Youngowie. Mają ze sobą broń, a także samodzielnie skonstruowaną bombę. Grożą wysadzeniem budynku w powietrze. Ich zakładnikami staje się ponad setka dzieci i wszyscy nauczyciele. W kulminacyjnym momencie obrazu "Cud w Cokeville" sytuacja wymyka się spod kontroli. Bomba eksploduje w pomieszczeniu pełnym ludzi. Nikt z nich jednak nie ginie i mimo obrażeń wszystkim udaje się uciec z budynku. Ponieważ wydarzenie to trudno wytłumaczyć racjonalnie, sprawę zaczyna badać Ron Hartley (Jasen Wade), miejscowy policjant. Mężczyzna bardzo przeżył całą tę sytuację, ponieważ w szkole feralnego dnia była także dwójka jego dzieci. Tymczasem początkowo milczący na temat tragicznych wydarzeń syn mężczyzny mówi mu, że w pomieszczeniu oprócz zakładników były także istoty przypominające anioły. Bohater filmu "Cud w Cokeville" jest sceptycznie nastawiony do słów chłopca. Potwierdzają je jednak opowieści pozostałych ocalonych.

https://www.cda.pl/video/147370663