Jeżeli Twoja relacja z matką była trudna i żyjesz z przekonaniem, że to ona musi się zmienić, abyś była szczęśliwa, bo przecież nie dała Ci tego, czego tak bardzo od niej potrzebowałaś, to sama stajesz się sobie podobna matką. Podtrzymującą żal, ból, lęk i rozpacz. Pozbawiającą się ukojenia, wewnętrznego wsparcia, czułości, czy delikatnego i ciepłego "wszystko będzie dobrze, kochanie, zobaczysz".
Wiele kobiet żyje tym żalem często aż do śmierci swojej matki, a nawet i po niej. Zamiast karmić swoją duszę, same pozbawiają się przez lata tego, czego najbardziej potrzebują. Stają się kontrolującymi partnerkami, zniecierpliwionymi matkami czy rywalizującymi przyjaciółkami.
Tymczasem matka, za którą tak bardzo tęsknimy, jest w nas. Dla każdej z nas inna, dokładnie taka, jakiej potrzebujemy. Wystarczy otworzyć na nią serce i pozwolić jej nas przemienić jej łagodną, akceptującą energią. Czasem duma tylko nie pozwala, bo przecież jest tyle zranienia, że nie można pokazać nawet przed samą sobą, jak bardzo jej potrzebujemy. Ale energia dobrej matki w nas trwa. I powoli uzdrowi serce nawet najbardziej zranionej córki.
Dobrze piszesz
OdpowiedzUsuń