Coraz rzadziej kontaktujemy się z przyrodą. Jesteśmy coraz bardziej inteligentni, mądrzejsi, ale nie „czujemy” natury i dlatego powoli od niej uciekamy. Zamiast do lasu idziemy na zakupy do kolejnego supermarketu. I tak, zagajniki, polany, lasy stają się miejscami, gdzie człowiek zagląda coraz rzadziej, by spędzić czas wolny.Warto zatem koniec lata i jesień wykorzystać na bliższe poznanie drzew, ponieważ w tym czasie najsilniej promieniują swoją energią.
Poszukiwanie drzewa
Dorothy McLean, współzałożycielka wspólnoty w szkockim Findhorn uważała, że jeżeli nie będziemy dbać o drzewa, zniszczymy siłę Ziemi. – Ludzie bardzo potrzebują ich mocnej i wyjątkowej energii. Dlatego warto odnaleźć swoje drzewa w lesie lub parku. A kiedy już będziemy pewni, że wybraliśmy właściwe, że jego wibracje są zgodne z naszymi, że czujemy się przy nim dobrze, odwiedzajmy je jak najczęściej i… rozmawiajmy z nim.
Patrzmy na drzewa: jakie mają kształty, gałęzie i liście, jaki jest stopień ich nasycenia zielenią i światłem. Wsłuchujmy się w ich szum, zastanówmy się, czy umiemy wychwycić w ich koronach odgłosy wiatru. Może w tym momencie opowiadają nam swoją historię. Nasłuchujmy ptasiego śpiewu na najwyższych gałęziach. Wsłuchujmy się w puls pojedynczego drzewa. Powąchajmy je. Czym pachnie? Wilgocią? Deszczem? Żywicą? Owocami? Słońcem i suchością? A może ziemią, na której rośnie? Oddychajmy miarowo jego zapachem. Dotykajmy jego porowatego pnia. Zastanówmy się, co czujemy, kiedy przesuwamy po nim ręką? Im częściej będziemy przebywać wśród drzew, tym bardziej będziemy się otwierać na ich siłę i któregoś dnia poczujemy ją w sobie, a ona z kolei pomoże nam odszukać wewnętrzną harmonię i spokój. Pamiętajmy, że drzewa to prawdziwy magazyn naturalnej energii słonecznej i światła. Tlen, jakim oddychamy w ich obecności to kolejna forma zdrowej energii, jaką od nich dostajemy.
Kontakt przychodzi przez serce
– Jeśli chcemy okazać drzewom zainteresowanie, odwiedzajmy je jak najczęściej, a będą nam za to bardzo wdzięczne – mówi Katarzyna C. z Osia. – Wychowałam się w leśniczówce i całą młodość spędziłam w lesie. „Rozmawiam” z drzewami od dzieciństwa, czuję, jak słuchają tego, co mam im do powiedzenia, a i ja rozumiem, o czym szemrzą ich liście. Czuję, jak porozumiewanie się z drzewami przechodzi przez moje serce, bo inaczej być nie może. Uważam, że drzewa i rośliny lepiej rosną i rozwijają się, kiedy ludzie przesyłają im dobre myśli i życzenia, jeśli rozmawiają z nimi od serca.
dalsza część artykułu:
http://hipokrates2012.wordpress.com/2014/10/01/rozmowy-z-drzewami/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz