Chodzi o chłopięce POSTRZYŻYNY i dziewczęce ZAPLECINY / WIANKOWINY, które były symbolicznym wkroczeniem chłopców w wiek męski a dziewczynek w wiek kobiecy.
Od tego momentu chłopcy byli przyuczani do typowo męskich zajęć, takich jak polowanie, wojaczka, rzemiosło i rola, zaś dziewczęta stawały się pannami.
Obu tym obrzędom towarzyszyły spotkania i uczty, a samym rytuałom towarzyszył bardzo podniosły charakter.
Obrzęd postrzyżyn polegał na symbolicznym obcięciu włosów chłopcu przez ojca lub żercę, zaś zapleciny na zapleceniu warkocza na głowie dziewczynki przez starsze kobiety ze wspólnoty, któremu towarzyszyło również dekorowanie głowy wiankiem z różnych kwiatów.
W wypadku postrzyżyn dokonanych przez ojca rytuał ten był traktowany również jako oficjalne uznanie swego potomka za prawowitego spadkobiercę.
Od czasu dokonania tych obrzędów chłopcy i dziewczęta stawali się pełnoprawnymi członkami wspólnoty, kawalerami i pannami.
Odpowiednikiem obu tych rytuałów w kulturze katolickiej jest sakrament KOMUNII, do którego przystępują dzieci w podobnym wieku.
Obrzęd postrzyżyn często był również odbierany jako symboliczny akt poddania się woli ojca i przejścia pod jego opiekę.
Następny ważny rytuał przejścia przypadał w momencie osiągnięcia dojrzałości płciowej (ok. 14-15 lat), kiedy to młodzież po raz pierwszy smakowała miłości przy okazji NOCY KUPAŁY.
Z nocą tą wiązało się symboliczne puszczanie wianków na wodzie, które były symbolem utraty dziewictwa.
Najkrótsza noc w roku była czasem młodych.
Podczas obchodów Kupały dziewczęta traciły dziewictwo a chłopcy przestawali być prawiczkami.
Ekwiwalentem ale "ugrzecznionym" tych obrzędów w religii katolickiej jest BIERZMOWANIE.
Ostatnim progiem wkraczania w świat dorosłych jest zawarcie małżeństwa i założenie rodziny.
Typowo słowiańską ceremonią wstąpienia w uświęcony związek była tzw. SWAĆBA.
U dawnych Słowian małżeństwo było dobrowolną umową wiążącą stałą przyjaźnią rody obu małżonków.
Towarzyszyły jej obopólne dary równej wartości, czyli posag i wiano.
Rytuał polegał na złożeniu przysięgi małżeńskiej przez młodych w obliczu bogów, przed ŻERCĄ lub SWATEM, często przy uczestnictwie pozostałych członków wspólnoty.
Przysięga Swaćby była najczęściej wypowiadana w ŚWIĘTYM GAJU, w miejscu poświęconym bóstwom i duchom przodków, który dla dawnych Słowian pełnił podobną funkcję do dzisiejszych KOŚCIOŁÓW.
* https://www.slawoslaw.pl/zycie-ludzkie/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz