Po burzliwym okresie wzrostu szykuje się do spoczynku,
Żeby nabrać nowych sił,
Nowych inspiracji.
I tkwi w tym cyklicznym śnie,
Aż do Czasu Nowego Słońca.
W ten wyjątkowy Czas Zatrzymania,
Rdzenne kultury Ziemi,
Kontemplowały odwieczne Koło Narodzin i Śmierci.
I my współcześni,
Bez względu na wiarę i przekonania,
Kontynuujemy te tradycje.
Wierząc, że to czas przenikania się świata materialnego i niefizycznego,
W którym możemy obcować z naszymi Przodkami,
Z tymi, którzy przetarli nam Ścieżkę.
Bez ocen, bez interpretacji...
Tego co kto i komu czynił...
Bo my wszyscy z jednego Źródła,
Do którego powrócimy.
W ten czas mamy okazję pokłonić się Przodkom,
Porozmawiać,
Podziękować za cud życia,
Który udało się im nam przekazać.
Obiecać, że na ich pamiątkę,
Na pamiątkę ich nieprostych dróg,
Trudów i wyrzeczeń,
Zrobimy z naszym Życiem coś wspaniałego.
Ucząc się na ich błędach,
Czerpiąc z ich Mądrości.
Bo nikt nie umiera, tylko ciała.
Bo jesteśmy sumą naszych Przodków.
Żeby oni w końcu mogli odpocząć,
Zasłużonym snem.
A my ruszyć ku Życiu.
Bo nigdy nie jest za późno,
Żeby popłynęła Miłość.
Pięknego czasu dla Was.
Joanna Mądrzak
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz