🌒 16 listopada – Dzień Wiedźmy 🌘

 

Dzień, w którym przypominamy sobie, kim tak naprawdę była wiedźma… nie ta z bajek, nie ta na miotle i nie ta, którą straszono dzieci, ale ta prawdziwa — słowiańska, leśna, mądra.

Bo wiedźma to nie ktoś „zły”. Wiedźma to kobieta, która wie. Wie o ziołach, o lesie, o rytmie natury, o cichych zmianach w powietrzu.

Wie, kiedy przyjdzie deszcz , kiedy zakwitnie paproć , kiedy coś w sercu trzeba wyleczyć, a kiedy po prostu przeczekać.

Kiedyś była uznawana za strażniczkę równowagi — tę, która potrafiła rozmawiać z żywiołami i ze zwierzętami bardziej niż z ludźmi.

Kobietę odmienną, niepokorną, wymykającą się ramom i oczekiwaniom. A każda odmienność budzi lęk… Dlatego wiele wiedźm skazano, wyśmiano, wygnano — nie za to, co zrobiły, ale za to, że były inne.

W słowiańskim świecie wiedźma nie była potworem.Była tą, która wie.Znała imiona ziół, które leczą .Nadstawiała ucha na szepty drzew .Widziała świat nie oczami, lecz duszą — i to właśnie przerażało tych, którzy bali się prawdy.

Wiedźma chodziła własnymi ścieżkami, plątała się z mgłą , rozmawiała z nocą , a księżyc był jej jedynym świadkiem .Nie potrzebowała aprobaty ludzi — wystarczało jej, że rozumiała rytm świata, ten głuchy puls pod ziemią, który bije od początku czasów.

Za tę wiedzę płaciła cenę: odrzucenie, szept, strach.Ludzie bali się tego, czego nie potrafili pojąć — dlatego próbowali ujarzmić to, co było nieujarzmione.Ale wiedźmy nigdy nie dało się ujarzmić.

Bo wiedźma to odmienność, która nie przeprasza za to, kim jest.To kobieta, która stoi pomiędzy światłem a cieniem , z jedną stopą w ludzkiej codzienności, a z drugą w krainie, gdzie magia nie jest bajką, lecz prawem natury.

Mówią, że kiedyś każda rodzina miała swoją wiedźmę:zielarkę , szeptuchę , tę, co stawiała bańki, co odczyniała uroki, co potrafiła odebrać ból i przywołać sen .I choć minęły całe wieki, ich echo nadal chodzi nocą po lesie…

Dziś wiedźma staje się symbolem siły, wolności i intuicji.Symbolem kobiety, która idzie własną drogą — nawet jeśli ta droga prowadzi przez mroczny bór, między cichymi drzewami, pod wiatr, który mówi prawdę tylko tym, którzy potrafią słuchać.

I może w dzisiejszej kobiecie też jest coś z wiedźmy:

odrobina magii,

trochę uporu,

kropla dzikiej wolności,

i cała wielka księga niepisanej wiedzy, którą nosi się w sercu.

Więc jeśli ktoś powie Ci kiedyś „wiedźma”…

uśmiechnij się. Bo to znaczy, że wiesz więcej, czujesz głębiej i idziesz tam, gdzie inni boją się spojrzeć.

A w lesie — wśród mchu , borówek , mgieł i starych drzew — każda z nas może na chwilę poczuć się po prostu sobą.

Sobą-wiedźmą.