Od niepamiętnych czasów człowiek otaczał czcią i szacunkiem zwierzęta i rośliny, które – ze względu na ich zachowanie lub wygląd – uważał za szlachetne, magiczne i poświęcone siłom nadprzyrodzonym.
Wierzono, że posiadają one daną od bogów moc. Otaczano je więc kultem. Względami takimi nie cieszyły się budzące zwykle pogardę zwierzęta żywiące się padliną oraz rośliny pasożytnicze. Wśród takich właśnie wzgardzanych przedstawicieli flory znajdziemy jednak wyjątki. Jednym z nich jest na właśnie jemioła.
Jemioła w tradycji druidycznej uważana była za roślinę zwierzę, która kieruje się ku światłu, ku jasności. W czasie ścinania jemioły obowiązywał uroczysty strój, rośliny odcinano od drzewa przy pomocy złotego sierpa, pod drzewem kładziono czystą płachtę materiału, na którą padały gałązki.Druidzi używali jemioły do sporządzania maceratów, naparów i odwarów, które stosowano jako środki moczopędne, obniżające ciśnienie krwi, nasercowe, rozszerzające naczynia krwionośne.
Roślina ta jest stosowana w homeopatii również przeciwko nowotworom i brodawczakom.
Leczy epilepsję, a noszona blisko ciała pomaga kobietom pragnącym potomstwa zajść w ciążę.
Jemioła ma też potężne właściwości ochronne, neutralizuje promieniowanie żył wodnych i wchłania wszelkie negatywne energie krążące po domu.
Najwięcej właściwości magicznych i leczniczych ma jemioła zbierana z dębu przy młodym księżycu, bez użycia żelaza (stąd złoty sierp) tak aby nie dotknęła ziemi.Ceremonie związane z jemiołą były świętem symbolizującym nieśmiertelność duszy.
Święta złota gałąź Druidów to jemioła - panaceum - roślina, która leczy wszelakie niemoce. Uzdrowiciele zanurzali gałązki jemioły w źródlanej wodzie, woda przejmowała magiczne moce rośliny, leczyła chorych i odczyniała czary.
Jemioła pojawia się również w mitologii skandynawskiej. Otóż Baldur, sławny syn Odyna, miał zginąć na skutek intrygi Lokiego, który dał Hodowi, ślepemu bratu Baldura, jemiołę, aby go nią uderzył, gdyż była to jedyna rzecz, która nie przyrzekła Baldurowi nie zrobić mu krzywdy, ponieważ matka Baldura, Frigga, związując wszystkie rzeczy żywe i martwe przysięgą, że nie skaleczą jej syna, zapomniała właśnie o jemiole. W odwecie bogowie przywiązali Lokiego wnętrznościami do jego własnych dzieci. Po śmierci Baldura jemioła przejęła jego funkcje i odtąd włada zamiast niego od jesieni do wiosny sklepieniem niebieskim i światłem słonecznym.
Warto też wiedzieć, że podwójne liście jemioły symbolizują gwiazdozbiór Bliźniąt.
Jeśli ktoś zastanawiał się skąd wzięła się tradycja pocałunków pod jemiołą, to zapoczątkowali ja XVII-wieczni Anglicy. Zgodnie z obyczajem mężczyzna po każdym pocałunku pod gałązką, miał zrywać jeden z owoców jemioły. Jeżeli udało mu się zerwać również i ostatni owoc, oznaczało to, że otrzyma dar płodności.Jemioła powieszona u sufitu w czasie Yule powinna wisieć cały rok, do kolejnego święta. Starą jemiołę należy spalić.
