NERKI – GŁĘBOKA PAMIĘĆ LĘKU I ŻYCIOWEGO ZMĘCZENIA

Nerki to nie tylko fizyczny filtr dla ciała.

To także filtr naszych emocji.

Cichy świadek lat przeżytego strachu, walki o przetrwanie i przemilczanych lęków.

Gdy nerki zaczynają słabnąć, często nie chodzi wyłącznie o dietę, zimno czy infekcję.

Chodzi o to, czego było za dużo – a czego nigdy nie pozwoliliśmy sobie poczuć i wypowiedzieć.

W ciele nerki są powiązane z żywiołem wody, a w niej zapisują się lęki egzystencjalne, niepewność, chroniczny stres i głęboka bezsilność.

To emocje, które nie mają słów, bo były obecne zanim jeszcze nauczyliśmy się mówić.

Kiedy człowiek zbyt długo żyje w napięciu, lęku o jutro, w stanie gotowości i odpowiedzialności za innych – nerki zaczynają wołać.

Cicho, ale stanowczo.

Często przychodzą osoby, które mówią:

– Jestem wykończona, ale muszę.

– Boję się, ale nie pokażę.

– Trzymam to wszystko w sobie, bo nie chcę nikogo obciążać.

– Wszystko biorę na siebie, nawet jeśli nikt nie prosi.

W ustawieniach systemowych często za problemami z nerkami stoi: – przejęcie lęków i ciężaru z rodu,

– nieprzeżyta trauma związana z rozdzieleniem,

– ciągła kontrola jako próba ucieczki przed utratą,

– wewnętrzny zakaz odpoczynku i regeneracji.

Nerki to organy, które bardzo cierpliwie znoszą nasze napięcia.

Aż w końcu zaczynają wysyłać sygnały:

– bóle w lędźwiach,

– stany zapalne,

– przewlekłe zmęczenie,

– uczucie zimna,

– częste oddawanie moczu w stresie,

– kamienie, obrzęki, problemy z ciśnieniem.

To nie kara. To wołanie o troskę.

O powrót do siebie.

O pozwolenie na odpoczynek, którego nikt wcześniej nam nie dał.

O odłożenie ciężarów, które dźwigaliśmy za mamę, tatę, rodzeństwo, partnera, dzieci.

Nerki potrzebują poczucia bezpieczeństwa.

Czułości.

Słowa: „Już nie muszę się bać. Już nie jestem sama. Już mogę zaufać życiu”.

Jak zacząć wspierać swoje nerki?

– Pij ciepłą wodę i wycisz się wieczorem – bez ekranów, bez przymusu.

– Zrób sobie termofor i połóż go na plecach – niech ciepło przypomni Ci, że jesteś ważna.

– Zapytaj siebie: „Czego się boję? Kogo pocieszałam zamiast siebie?”

– Usiądź i przytul swoje plecy. Dosłownie. Z czułością, jakiej nigdy nie dostałaś.

– Powiedz sobie: „Moje ciało jest domem, a nie polem walki. Moje nerki mogą odetchnąć”.

Bo uzdrowienie zaczyna się nie od lekarstwa.

Ale od decyzji, że już nie chcemy żyć w lęku.

Łączę duchowość, energetykę i mądrość ciała, by prowadzić przez proces wewnętrznego przebudzenia do swojej miłości i moc.

Iwona Grzesik