Drzewem o szczególnych właściwościach leczniczych jest bez wątpienia wierzba (Salix). Jak podają Lasy Państwowe, w Polsce dziko występuje około 30 gatunków wierzby oraz jej liczne mieszańce.
To jedno z najbardziej charakterystycznych drzew polskiego krajobrazu kulturowego. Jej kora zawiera salicynę, która jest składnikiem aspiryny.
Pomaga ona zatem złagodzić bóle, obniżyć gorączkę, sprzyja wyciszeniu i ułatwia zasypianie. Dodatkowo, naturalna salicyna, w przeciwieństwie do syntetycznych salicylanów, nie drażni błony śluzowej żołądka i dwunastnicy.
Najważniejsza jest kora.
Cenna kora wierzby zawiera również glikozydy fenolowe, flawonoidy, kwasy organiczne i sole mineralne. Przygotować z niego można słodko-gorzki napój, który okaże się nieoceniony w leczeniu przeziębienia, grypy, anginy, przy gorączce, dreszczach, bólach mięśni, stawów, reumatyzmie, wyczerpaniu nerwowym i bezsenności.
Odwar z cennej kory wierzby jest także wykorzystywany przy chorobach skórnych. Przyniesie ulgę w przypadku łuszczycy, trądziku oraz przy stanach zapalnych – można nim płukać jamę ustną, czy gardło, a także stosować w formie okładów na oczy.
Do przygotowania tego leczniczego napoju używa się najczęściej kory wierzby, rzadziej gałązek lub liści. Najlepszym czasem do jej pozyskania jest wiosna, kiedy to ruszają soki. Jak radzą Lasy Państwowe do okorowania należy wybrać 2-3-letnie gałązki o gładkiej korze. Następnie trzeba naciąć je wzdłuż i zdjąć korę odcinkami o długości kilku centymetrów.
Wywar gotujemy około 20 minut. Najlepiej pić pół szklanki 2-3 razy dziennie.
Bazie na przeziębienie.
Doskonała w walce z przeziębieniem okaże się bardzo łatwa do przygotowania, a zarazem smaczna herbatka z kwiatostanów wierzby, potocznie zwanych baziami.
Taka wierzbowa herbatka działa napotnie, wykrztuśnie, przeciwkaszlowo, przeciwzapalnie oraz łagodnie uspokajająco.
Do jej przygotowania możemy użyć zarówno świeżych, jak i suszonych „kotków”. Łyżkę bazi lub kory należy zalać gorącą wodą lub też mlekiem i posłodzić miodem.
Wierzba w medycynie.
Pierwsze ślady użycia wierzby w medycynie ludowej znaleziono już w egipskich papirusach Ebersa datowanych na 1550 r. p.n.e., a skuteczność ekstraktów z kory wierzby doprowadziła do odkrycia aspiryny, którą wprowadzono do obrotu w 1899 r. we Francji.
W polskiej tradycji ludowej wierzba związana była natomiast z nieczystymi mocami – w wielu opowieściach i przekazach w starej, dziuplastej wierzbie mieszkał sam diabeł. Z jednej strony wierzbę posądzano o kontakty z istotami nadprzyrodzonymi, z drugiej istniało jednak przekonanie, że chroni dobytek. Młode gałązki wtykane w szpary chałup miały uchronić gospodarstwo od gradu, pożaru, piorunów i innych nieszczęść.
Ważne drzewa.
Wierzby są odporne na niekorzystne warunki środowiska, dlatego też bardzo powszechnie występują w przyrodzie. W środowisku naturalnym pełnią ważną rolę fitomelioracyjną. Sadzi się je jako rośliny pionierskie przy zagospodarowaniu nieużytków oraz w celu zapobiegania erozji gleb. Jak podają Lasy Państwowe, wykorzystuje się je także w zadrzewieniach krajobrazu otwartego oraz w kształtowaniu i odtwarzaniu typowych zbiorowisk leśnych, do jakich należą lasy łęgowe.
Źródło: Lasy Państwowe
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz